A pleasant interlude.

A week off, no business worries and fresh air instead of epoxy dust. The crew of Noreen, a beautifully built F36 trimaran, invited me for a trip across the North Sea. 

We left from my backyard in Lelystad, crossed the IJsselmeer and sailed accross the North Sea for a beer with fellow sailors in Isaac’s, which is a pub in Ipswich.  Then after a stopover on the River Deben, we turned the bow northwards. The destination of Noreen are the Orkney’s and Shetland Islands but my journey ends in Granton (Edinburgh) from where I flew home by Easyjet. Further stops were the Farne Islands (anchoring in The Kettle) and Berwick upon Tweed. It has been a really relaxing sailing week.

 

 

 

Dag 8, Dinsdag 11 augustus

Zo, dit zal mijn laatste dagrapportje zijn. Momenteel, 12.00 lokale tijd, zijn we juist Durlston Head gerond, vlak langs een spectaculair stukje rotsachtige kust met overal diepe inhammen en grotten. Boven op de heuvels loopt langs de rand een Public Footpath dat nu door veel wandelaars wordt gebruikt. De wind is helemaal op en we motoren al een tijdje tegen de stroom in.

Gisteren begon bar slecht met veel regen en erg natte wachten, wel met een lopend windje. Maar ik schreef het al eerder, na regen komt zonneschijn, zo ook op de maandagmiddag. Na de passage van het front werd het prachtig weer, lekker opwarmen onder de hete zon en maar snel de natte klammigheid vergeten. Mijn namiddagwacht wordt afgesloten met een biertje en een zoals altijd door Roos bereide wederom heerlijke warme maaltijd. Ik heb nog helemaal geen zin om af te taaien en geniet nog lang door tot de zon ondergaat en ik mijn kooi ga opzoeken. Aan bakboord zijn al vaag de contouren van Cornwall te zien.

3.00 Uur vanacht is het mijn beurt weer. De wereld is helemaal veranderd. Overal lichtjes om mij heen van schepen en vissers. Ook de kust laat zich duidelijk zien in deze prachtige heldere nacht. Er is zowaar af en toe 3G verbinding en snel zoek ik het Zeilersforum en mijn eigen Blog op om te zien of onze berichtjes goed zijn doorgekomen. Leuk om te zien dat het ook gelezen wordt.

Uitkijken wordt ineens veel intensiever, er zijn veel bootjes ook zonder AIS. Het moest verboden worden 😉

Met Poole op nog 2nm te gaan en met het ronden van Old Harry en Old Harry’s Wife (zie foto) besluit ik dit dagelijks verslag van onze tocht.

harry

Dag 7, Maandag 10 augustus

Gisterenavond tijdens de laatste shift van de dag schreef ik:

22.00 uur lokale tijd, 24.00 uur in NL. Bij mij thuis ligt nu iedereen op één oor, hier aan boord van Noreen is dat niet anders en ook hoorbaar. Morgen gaat weer een nieuwe werkweek van start, maar niet hier hè, hier glijden wij voort op deze oneindig groot lijkende watervlakte. Werk, maar ook de rest van de wereld, is ver weg. Ik heb ook helemaal geen behoefte meer om te weten wat er allemaal gebeurt. Iemand had het laatst over onthaasten, nou, dit komt toch wel erg dichtbij hoor.

Nu we weer de bewoonde wereld naderen wordt het drukker, althans op de AIS want buiten is er maar bar weinig te zien, mede door het slechte zicht. Vanmiddag zagen we een bulkcarrier op tegenkoers aankomen en op een afstand van zo’n 5 mijl verlegde hij zijn koers een paar graden naar bakboord en kwam daarmee op ramkoers met ons. Buiten was door het slechte zicht nog niets te zien maar op de AIS des te beter. Gary roept hem op en verzoekt hem om elkaar Port to Port te passeren. Hij draait daarop inderdaad weer terug en enkele minuten later zien we hem aankomen en passeert hij ons even later op een mijl afstand. Wat gaat dat hard op zo’n tegen koers, in no-time ben je bij elkaar. Achter ons zien we hem alsnog zijn koers een aantal graden naar bakboord verleggen.

Het motregent, koud is het niet, er is nauwelijks zicht en op zowel de radar als AIS is geen scheepvaart in de nabijheid te zien. Met een gangetje van zo’n 6 à 7 kn en bijna pal voor de wind koersen we in deze Zondagnacht op iets ten noorden van TSS Quessant aan. Buiten is het aardedonker, zo donker dat het lijkt alsof je nog geen nachtzicht hebt. Maar beter wordt het niet. het is rondom egaal zwart, geen wolken, geen horizon, geen golven, alleen zwart, zelfs het normaal fluoriserende kielzog is verdwenen. Alsof we in een oneindige ruimte zweven, je zou er duizelig van kunnen worden. Alleen het toplichtje geeft nog houvast in het verschil tussen boven en onder.

Maandagochtend, bij gebrek aan beter maakt Gary een foto van een drijfnatte wachtloper. Wind en regen komen van achteren en voor het eerst deze reis zitten twee van de drie zetborden in de ingang en is het schuifluik dicht. Op de marifoon een in Russischengels moeilijk te verstaan Securité bericht van een Russische schip dat “Not under command” is. Op de AIS zien we hem schuin voor ons. In mijn fantasie bedenk ik twee oorzaken, ofwel de kapitein ligt zijn roes uit te slapen ofwel een dikke Rus in vuil hemd en vette pet probeert met het zweet op zijn rug en kop daar diep onderin het schip het machien weer aan de praat te krijgen. Een uurtje of wat later zijn ze weer onderweg.

Terugkijkend op 7 dagen oceaanzeilen zijn we begonnen met een paar lastige eerste dagen, vooral door een oceaan die meer weg had van een klotsbak. De tweede helft van de week ging het wat mij betreft een stuk beter, enerzijds doordat je beter ingeslingerd raakt en anderzijds door minder wind en golven. Voor mij hoeft dit nog helemaal niet op te houden, zo zou ik nog wel een tijdje kunnen doorgaan. Jammer van het miezerige weer maar na

regen komt immers ook weer zonneschijn. De open oceaan voelt als een grote lege ruimte met als middelpunt ons voortglijdende bootje. Daar waar op de Noordzee de ons omringende scheepvaart lastig is, is het op die grote zee een leuke afwisseling en een ander schip in zicht geeft tevens het idee dat je toch niet helemaal alleen bent in die grote ruimte. We kwamen 1 of soms 2 schepen per etmaal tegen. Slapen gaat prima met dit wachtsysteem van 3 uur op en 6 uur af. Alhoewel het veelal korte slaapjes zijn ben je op een gegeven moment echt wel uitgeslapen en is moeheid geen issue meer. Ik droom wel veel meer dan thuis. Ook de meest absurde dromen. Op een gegeven moment werd ik wakker omdat ik mezelf hardop hoorde praten. Naast voldoende slaap is een ander voordeel van dit wachtsysteem dat je alle uren van het etmaal wel eens op wacht bent. Helaas is het vissen nog niet erg succesvol geweest, met uitzondering van een kleine Geep die het stuurboordnet van Noreen als landingsplaats had uitgekozen. Jammer, ik had best wel zin een tonijn biefstuk.

We hebben onze zinnen gezet op Poole en verwachten daar morgen rond de middag te zullen aankomen.

Groeten van Roos, Gary en Henny a/b Noreen

Dag 6, Zondag 9 augustus

Op de Navtex verschijnt een bericht dat er een dode walvis drijft. De positie daarvan is gelukkig veel dichter bij Spanje dan waar wij geweest zijn. Trouwens, vermoedelijk was “onze walvis” een Griend en die zal kwa formaat toch geen gevaar voor de scheepvaart vormen lijkt mij. Wel voor onze trimaran en we beseffen dat we er goed vanaf zijn gekomen. In mijn droom hingen de plakken walvisvlees aan de bevestiging van de trekstang die tussen middenromp en beam zit. Want daar raakten we het dier volgens mij. Gary gaat kijken, niets te zien natuurlijk. Volgens Gary hebben we hem (of haar) met het zwaard geraakt. Het moet in ieder geval scherp geweest zijn om dat bloed te kunnen veroorzaken.

Gary heeft gisteren naar schatting zo’n 80 liter water uit de stuurboord drijver gepompt. Een euvel wat bij de meeste trimarans wel voorkomt. De enige plek waar water naar binnen kan is via het dekluik. Bij Noreen is dat een home-made luik maar ook de gerenommeerde merken als Lewmar blijven op zo’n drijver niet dicht. We wijten dat aan het “pompen” van de romp. Die wordt door de waterduk ingedrukt en zet dan weer uit. De hierdoor onstane luchtdrukverschillen zuigen het water als het ware naar binnen. De oplossing zou een ontluchting naar buiten zijn maar dat is lastig om daarmee ook niet de waterdichtheid van de drijver, ook met kiel omhoog, te compromitteren. Een oplossing zou kunnen zijn een open verbinding te maken, met bijvoorbeeld een slang, van drijver naar middenromp waarbij de slang in beide rompen juist boven de kiel eindigt.

Dan kan er meteen een draadje door voor een automatische bilgepomp.

Gisteren hadden we een heel rustige en luie zeildag met stralend weer, weinig wind en een bakstagkoersje die 4 tot 6 kn voortgang opleverde. Met als resultaat een slechtste dagafstand tot nu toe van 147 mijl. Met een overkomend front eindigde de dag in een grauwe grijze massa.

Halverwege de nacht is het gaan motregenen. De dag begint onder een grijze natte deken. De oceaandeining is verdwenen. Nog steeds varen we een vrijwel voordewindse koers met een bescheiden gangetje. Vanochtend hebben we een keer gegijpt om niet in de Ierse Zee uit te komen, maar inmiddels zeilen we weer over de vertrouwde stuurboordsboeg dat we eigenlijk al de hele reis doen.

Terwijl ik dit opschrijf knapt het buiten zienderogen op. De radar kan uit, we hebben weer zicht. Koud is het niet. De omgeving inspireert niet voor het maken van een mooie foto. Daarom maar eens bijgaande foto zojuist gemaakt door Roos. Op de foto ondergetekende, die 5 minuten daarvoor nog in dromenland verkeerde en 5 minuten daarna zich aan dit schrijven zette, en Gary aan de kaartentafel.

Met nog een kleine 200 mijl van Falmouth schuiven we het Continentaal Plat op. Alles wel aan boord.

Groeten van Roos, Gary en Henny a/b Noreen

Dag 5, Zaterdag 8 augustus

Het is pas de vijfde dag op zee. het lijkt echter veel langer. Er “gebeurt” dan ook maar bar weinig. Sinds gisteren ben ik weer bevrijd van mijn zeeziekte alhoewel een lichte buikpijn blijft. kan natuurlijk ook komen van te weinig eten of de zak chips die ik vannacht verorberd heb. Ook Roos ontkomt er niet aan en alleen de schipper heeft nergens last van. Maar daar is hij dan ook schipper voor toch.

Toch baal ik er wel van. Normaal gesproken heb ik nergens last van en ik kan mij de laatste keer zeeziekte niet meer heugen, afgezien van wat misselijk makende katers. Net zo goed als het zonovergoten zeilen onder een strak blauwe hemel met lopend windje een heel andere ervaring is dan in een egaal grijze omgeving koud en nat tegen veel te hoge golven moeten opboksen. dat misselijkmakende evenwichtsorgaan is een echte spelbreker. Gelukkig bleef het wel bij wat katterig zijn en kon ik mijn ding doen zonder suicidale neigingen 😉

Gisteren maakte veel goed. het begon grauw en grijs maar in de middag maakte dat plaats voor zon tezamen met een gem. 15kn windje. Heerlijk en mijn namiddagwacht samen met Gary afgesloten met een biertje. We bespraken de lol van het oceaanzeilen versus tochten naar bestemmingen die binnen een paar dagen te bereiken zijn. Beide heeft wel zijn eigen charme vind ik. we zijn deze tocht begonnen met een paar dagen door elkaar gehutseld te worden. Dat is dan weer minder

Op de foto de zonsopkomst van vanmorgen. natuurlijk lag ik weer te pitten en moet het ook met deze mooie foto doen.

Nog 333nm naar de Lizard. Tot morgen weer 🙂

Groeten van Roos, Gary en Henny a/b Noreen

Dag 4 Vrijdag 7 Augustus

Een kort bericht want vandaag vervangt de schipper de media man. Afgelopen etmaal was heel bewegelijk. En vanochtend is de wind wat geminderd tot windkracht 4 en halen Roos en Henny even wat slaap tekort in. Ook goed voor de evenwichtsorgaan maag verbinding. De schipper heeft van de rust gebruik gemaakt wat onderhoud op dek te doen.

Groeten van Roos, Gary en Henny a/b Noreen.

Dag 3 Donderdag 6 Augustus

Tjeemig, wat een klap! Net als ik mijn Ipad heb gepakt om mijn dagelijks verslagje te schrijven horen we een enorme dreun, anders dan de andere dreunen. Roos zit in de kuip en Gary schiet naar buiten. Wat was dat? Achteruit verschijnt een walvis samen met een grote bloedvlek in het water. We hebben een walvis geraakt! Een snelle check leert dat het zwaard nog datgene doet waar het voor gemaakt is en ook het roer wijst nog naar beneden. Geen water binnen. Volgens mij hebben wij hem stuurboord voor, aan de lijzijde van de middenromp, geraakt. Daar kwam het geluid van de klap vandaan. Tjonge, daar komen we goed vanaf zeg, maar die walvis minder denk ik zo.

Gisteren was een rustige dag. Wat eerst begon als stroom draaien heeft toch nog de hele dag geduurd. De wind was even op. ‘s-Avonds ontwikkelde zich een grote bui aan bakboord (zie foto). Dichterbij gekomen kwam ook de wind en een paar spetters, dat viel alleszins mee. Het zeilen in de nacht vond ik groots. voor de verandering eens een wel regelmatige zee waar Noreen met een bakstagwind van 22-25kn doorheen snoof. Ze had er zin in. in de kooi was het alsof het buiten heel hard regende, maar het was het mooie geluid van het snel langsstromende water.

Nu halve wind 20kn, blauwe lucht en blauwe oceaan met witte kuiven. Tot morgen.

Groeten van Roos, Gary en Henny a/b Noreen.

Dag 2 Woensdag 5 augustus

Gisteren was een mooie zeildag,halve wind en goede voortgang. Maar de zeegang valt toch wel tegen. De golven zijn chaotisch, lopen uit meerdere richtingen door elkaar waardoor we het gevoel krijgen in een rollercoaster te zitten. Soms zitten er van die reuzen bij die over de hele boot heen slaan.

Vannacht tijdens mijn wacht werd ik ineens erg zeeziek. Niet aanstellen denk je dan maar er was geen ontkomen aan. het moest er ff uit zeg maar. Later in mijn kooi ging het wel weer, ondanks het oorverdovend hotsegeklots daar in het vooronder. niet alleen in het vooronder, de hele boot is een klankkast, hard composiet, die aan de buitenkant door voorhamers wordt bewerkt, althans zo lijkt het.

Vanochtend begint kalm, 5 kn wind, de zee is wat bedaard en de motor staat zachtjes bij om stroom te draaien. Er passeert ons nu een gebiedje van weinig wind. De gribfiles van gisteren hebben ons toch doen besluiten een meer noordelijke koers te varen, m.a.w. het zou toch Falmouth kunnen worden. doel is in ieder geval om uit het harde wind gebied te blijven en harde tegenwind te vermijden. We zullen zien, ben benieuwd naar de Gribs die we straks binnen gaan krijgen.

Groten van Roos, Gary en Henny a/b Noreen

Dag 1, Dinsdag 4 Augustus

Nadat we gisteren Sao Miguel aan de oostzijde gerond hadden kwamen we in een mooi heuvelachtig waterlandschap terecht. Bij nauwelijks enige wind zeilden we met een knoopje of 3 à 4 de avond in. Met zijn drieen hanteren we een wachtsysteem van 3 uur op en 6 uur af. en dat is erg comfortabel. Als ik om 24.00 mijn kooi mag opzoeken kan ik dus de hele nacht doorslapen. Op deze voordewindse koers lukt dat best in het vooronder, zo best dat ik de wekker niet hoor en Roos mij moet wakker maken om haar om 06.00 uur af te lossen. Hmm, dat is niet best. ik heb dit keer mijn oude getrouwe groen uitgebeten analoge reiswekkertje meegenomen, zo’n klap ding. Het klepje daarvan balanceert op het uitknopje en dat mechanisme werkt wel prima op een nachtkastje maar niet tussen de bewegenlijke rommel in mijn kooi.

Vanochtend zat ik juist te bedenken dat er maar weinig leven om ons heen is. Na de dolfijnen van gisteren en een enkel vogeltje vanochtend verder niets. Dan ineens aan bakboord twee (denk ik) grienden. De fotocamera komt voor het mooie net te laat maar Gary ziet toch nog kans ze achetruit op de gevoelige plaat vast te leggen. even later aan stuurboord nog één, maar die laat zich maar heel kort zien.

Omdat pal voor de wind niet fijn is zitten we nu een behoorlijk eindje oost van de voorgenomen koers door dat we de wind schuin van achter laten inkomen. Zojuist zijn we gegijpt om de achterlijke wind over de andere boeg te laten inkomen. De wind zit wel prettig rond de 14-15 kn

Groeten vanaf de Noreen,

vertrek

We zijn klaar voor vertrek Ponta Delgada. Volgens weer planner moeten we niet te snel om een mooi windje houden.

 

Nog maar net buiten de haven hoofden deden dolfijnen ons uitgeleide. Nu nog zeilen we onder het eiland São Miguel en als we zo tegen het eind van de middag de zuidoost hoek van het eiland ronden leggen we een koers aan richting Brest. De eerste dagen beloven nog rustig zeilweer maar daarna gaat de wind flink toenemen. Heel veel haast hoeven we niet te maken om daarmee ook aan de onderzijde van een ontwikkelend laag te blijven.