While I had to monitor the charging of the new service battery (LiFePo4) for several days (see previous post), I had plenty of time to tinker with my website once again.
Among other things, I’ve created a new sitemap that provides quick access to various sections on my website fram.nl.
I’ve also compiled reports of the past long sailing journeys with my friend Joost and his boat Norna Biron. The reports are now PDF in both English and Dutch language. While they are available in multiple Dutch articles on this blog, reading them bundled and in the correct order is much more enjoyable.
While compiling the PDFs, all the pleasant memories came back. 🙂
I assemble my service battery from eight LiFePo4 cells of 3.2V 300Ah. To charge them for the first time, I use a lab power supply and set it to a constant voltage of 3.65 volts.
I have two power supplies of this kind, one with a maximum current of 40A and a smaller one that can deliver a maximum current of 5A. I start with the larger one for each cell, and once the current drops below 5A, I switch to the smaller one to complete the charging until the current is almost zero.
After filling all cells in this way, I connect them in parallel to create a massive battery of 3.2V and 2400A. It undergoes another charge with 3.65V until the amperage is almost zero again.
Once that is done, I assemble the battery by connecting the cells in series, resulting in a 24V 300Ah service battery.
All in all, this is a lengthy process spanning several days during which I don’t leave the battery unattended, and I record the current strength every hour.
To avoid twiddling my thumbs during this time, I’ve worked on my website again. See next post.
Travelers, in the plural, and I don’t mean the travelers among us, but the structures for the mainsheet traveler and self-tacking jib. Both of them gave me a bit of a headache.
During the construction of Fram, I was convinced that I would create a round mainsheet traveler. The radius would be approximately the length of the boom. Therefore, the aft deck is also equipped with high-density foam in the right place and in the right shape.
However, the more I thought about it, the more I began to dislike the idea due to its complicated construction and the additional costs, especially when the benefits were only marginal.
Several multihull sailors use a relatively simple system in the form of a double sheet in the shape of an inverted “V”, also known as an “Oceansheet.” . For a long time, that seemed like a good option, especially because it’s relatively easy to implement. However, I saw on one of the F36 trimarans how the laminate deformed at the location of the blocks. The forces on such a single point are very significant, and the deck needs to be further reinforced in that area. Well, I didn’t really want to deal with that either, and an “Oceansheet” also has its drawbacks.
Long story short, I ultimately chose a traditional mainsheet traveler, and I recently made the base for it. You can read a detailed report about it on my website. The construction is still without the Ronstann series 30 track. I will add these later.
The traveler for the high aspect jib was also a bit of a challenge. From the outset, I wanted, among other things, to have a self-tacking jib. One of the great advantages of a trimaran is that it is more than an excellent sailboat concept, you could say it’s a sailing machine. In order to fully exploit that as a short-handed crew or solo sailor, the systems must work perfectly and be easy to use. Tacking frequently in narrow waters becomes child’s play with it.
Ian Farrier has provided such an option, but he associates it with the need for a centerboard. A daggerboard, in his design, protrudes above the deck and in front of the mast. Right in the place where a self-tacking jib’s traveler track is normally positioned. A centerboard does not extend above the deck and thus does not obstruct the traveler.
For me, the advantages of a centerboard do not outweigh the disadvantages. That’s why I consciously chose a daggerboard. I solved the “problem” of the daggerboard protruding above the deck by placing the jib’s traveler track in front of the daggerboard case. To ensure this doesn’t compromise a smaller jib, I equipped it with a boom, a “jib boom,” in other words. In fact, this makes the trim options for the jib the same as those for the mainsail.
Another option could have been to widen the space just in front of the mast step by making adjustments to the mast step and the head of the daggerboard. I didn’t want to do that, especially since I want to experience the practical benefits of a jib boom.
The downside to the jib boom is that it does make the foredeck a cluttered and unsafe place to be, but I ensure that I don’t need to be there and can trim everything from the cockpit. In addition, I ensure that the boom can be well controlled under all conditions with the jibsheet, topping lift and the traveler control lines.
I carried out the construction parallel to that of the mainsheet traveler, and the structure is the same, although lower and narrower. The Ronstan Series 30 track is 2 meters long. Please click here to jump to the relevant chapter on my website.
Regarding the photo below, I received a question about the Farrier brand graphic. Instead of answering the question privately to the asker, it seemed like a good idea to do this publicly so that others can benefit from it as well. Additionally, it serves as a useful guide for myself for next time so that I don’t have to research this again.
So I wanted to apply adhesive letters of the Farrier brand in the housestyle of Farrier Marine. However, when you want to have adhesive letters made by a sticker maker, you are limited to the fonts that such a company can offer. Of course, the exact font used in Farrier’s logo is not among their options.
The good news is that most sticker makers can also cut the letters from a digital file in which a font has been converted to a letter contour. Such a vector file has the extension .eps. Further investigation taught me that you can convert a .jpg file to a .eps file online. I did it here, but there are several free websites where you can do this.
But which font did Farrier actually use?
There are apps for that, but you can also find it online. For example, search on Google for “recognize font from image,” and you will find various options. I did this with the online version of “whatthefont.“
What you need for this is an image with text. On the old Farrier Marine website, I saved the Farrier Marine logo as a .jpg file using a print screen and selected the letters using a photo editing program (in my case, a very old version of Paintshop).
After uploading it, a series of fonts that look similar or identical appear. The interesting thing is that on the WhatTheFont website, you can now create your own text as well.
In my case, this is “FARRIER F-39.”
Then, I took another print screen of the best result, saved it as a .jpg file, and then uploaded it again to convert it to an .eps file. After saving that .eps file, I uploaded it to the sticker maker. On the sticker maker’s website (in my case, https://123sticker.nl/), you can then edit it in terms of size, type of material, etc.
The yellow logo sticker is much easier to create. It’s not a letter but a sticker. Again, based on a print screen (or downloading the relevant image file) and uploading it as a .jpg file to the sticker maker.
Simple, isn’t it?
However, while making the letters for the home port in her housestyle, I overlooked that the print screen I took still had a small camera icon in the letter L. Well, better luck next time.
From the beginning, it was clear that Fram needed to be placed in a shed again to complete the painting, tidy up the flange around the beam connection with the floats, and make some through hull fittings for water supply to the toilet and watermaker. A triducer for log and depth also needs to be installed.
To perform that work, I found a shipyard nearby where Fram can be stored in an empty boat storage warehouse for three months. I deliberately planned this for the summer since the temperatures are suitable for the painting work during that time, and many boat warehouses are empty in anticipation of winter storage. I carried out the work from July 1st to October 1st 2023, three months of hard work, 10-12 hours a day, and seven days a week.
Another part of the work is the construction of a new mast. For this, I used the mast of a Formula 40 catamaran as a base. I will come back to that later.
Please click on this link to my website where you will find various photos of the completed work.
It has already been five years since Ian Farrier passed away. Time flies. With him, his legacy also disappeared. The takeover of Farrier Marine by Daedalus has proven to be a farce. It seems that nothing has come of the continuation of Farrier Marine activities. No one is involved anymore. It’s very unfortunate and also embarrassing that the F-Boat brand has also died.
What remains are his superb boats that can be found worldwide in all waters. Many of whose owners have come together in the FCT group. A very active group of 5000 enthusiastic Farrier and Corsair owners where all the ins and outs of the Farrier designs are still discussed.
Fortunately, and fortunately that has remained, now without the much-missed predecessor. It is the only but so valuable source of information and knowledge. Check the archive with sections for photos and files, coming from both the official Farrier Marine website and from individual owners. You can find the home page with this link.
Ian Farrier maintained a great website during his lifetime where he shared joys and sorrows with his multihull sailors and other interested parties. Unfortunately, it has also disappeared and been replaced by a lackluster version by Daedalus, which can be found at this link. I suspect that this will eventually disappear as well.
The last version of the original Farrier website can also still be found in the Internet archives using the Way Back Machine. With this link, you can still open the December 2017 version of the great Farrier Marine website. I don’t know if it’s complete, but better something than nothing.
Over the past year, I have made little progress in further construction of my boat. There were too many distractions, including preparing and carrying out an unforgettable 6500nm sailing trip to the far north. I have reported extensively on this, although in my native language, so you will have to use Google Translate or something similar to make it readable for you. Sorry about that.
It was my plan to rig the boat this year. For that, I first gave the mast a beautiful mint green color. Unfortunately, that’s where it stopped. Deliveries of the required mast fittings have been delayed so much that it was no longer possible to finish the rigging. The mast is still in a horizontal position over the boat. It is now winter here so it will probably be a few months before the mast is ready and can be set vertically.
On my YouTube channel, you can find a short video of the transport of the mast from the workshop to my house.
My website and this blog, apart from the travel reports, have also been greatly neglected by me. I had already promised to do more with it but yes, busyness and lack of motivation, ensure that the digital reporting of my construction activities is on the back burner. It’s also just a lot of work and it’s also a challenge for me to write it in English.
However, today I discovered ChatGPT. It’s amazing what possibilities it offers, but it’s also a good translation machine that I hope it will make my writing easier for me. This post is the first try 🙂
It should be winter here now. Last week the harbor was still frozen but now it’s autumnal again with a lot of rain and storms. A somewhat dull last day of the year. The temperature is also high for this time of year. More autumn than winter.
Meanwhile, I wish everyone a happy new year with many beautiful sailing days.
Zomaar een gok, maar feit is dat het rotsje genaamd “Postholmen” in het Kobbefjord als postkamer werd gebruikt door de 17e eeuwse walvis vaarders.
Toen we daar geankerd lagen schreef ik in mijn verslag het volgende:
Vlak voor de ondiepe scheiding naar het bassin in de uiterste Oosthoek, waar we het anker hebben laten vallen, ligt nog een klein eilandje met de naam “Postholmen”. Tijdens de periode van de walvisvaart, werd dit eilandje als “postkamer” gebruikt. Walvisvaarders die op jacht gingen lieten hier hun post voor thuis achter dat dan weer werd opgepakt door de naar huis varende schepen. Wat ik toen niet schreef was dat Edmond, terwijl wij uitgezakt aan de borrel met nootjes en chips zaten, de dinghy lanceerde en in een ijzige kou een natte tocht naar het Postholmen rotsje ondernam om daar een brief aan zijn geliefde te posten. Jawel, je moet er wat voor over hebben en hij werd enigszins schaapachtig nagekeken door de overige crew. Die lieten zich onderwijl de versnaperingen in de warme salon van Norna maar goed smaken. “Brr, dat ziet toch geen hond, een brief in een fles maakt nog meer kans ………”
Wat schetst de verbazing, onlangs werd de brief keurig bezorgd. De postkamer werkt dus nog steeds
Voor de privacy zijn de adres gegevens geblurd.
Erg leuk toch wel. In de quiz vraag “Waar ligt het meest Noordelijk postkantoor ?” is Ny Ålesund dus het verkeerde antwoord. Dat moet Postholmen in het Kobbefjord op Spitsbergen zijn, 50 mijl Noordelijk van Ny Ålesund. www.rtvnoord.nl/nieuws/165257/…staat-op-spitsbergen
Nog ff nagenieten. Bovenstaand kaartje, zie inzet Postholmen, is in detail te reproduceren op bijvoorbeeld Google Earth. Klik daarvoor op deze link en open deze file in Google Earth. Leuk om flink ingezoomd tussen de rotsen mee te navigeren.
28 Augustus. Op een zonovergoten Noordzee laten we Norna bij een heerlijk briesje Zuidwaarts zeilen. Tijdens ons eerste Happy Hour op de laatste zeereis naar Lelystad overleggen we de te volgen koers. De gribs laten de komende dagen een verder naar het oosten ruimende NNO wind zien, die geleidelijk zal toenemen tot bijna 20kn op de laatste dag van augustus. Perfecte omstandigheden dus en ook reden om de thuisreis aan te vangen in plaats van nog wat meer Engelse kustplaatsjes aan te doen.
Gaan we tussen Vlieland en Terschelling door het Wad op en vervolgens het IJsselmeer of gaan we bij Loetje in de Amsterdamse Marina nog een lekkere biefstuk eten? De laatste optie betekent dus een koers naar IJmuiden en via het Noordzee kanaal naar het IJsselmeer. Deze is weliswaar een beetje een omweg en wat extra sluizen, maar daar staat een extra rustdagje in Amsterdam tegenover.
We zijn er nog niet uit.
Ook na onze stop in Tórshavn op de Faeröer waren er nog een aantal meer opties voor de koers naar huis. Twee daarvan, via de Shetlands eilanden en/of via Noorwegen naar huis hebben we vorig jaar al gedaan. Eenstemmig valt het besluit om het 220 mijl verderop gelegen Kirkwall op de Orkney’s aan te doen. Een leuke plek om een paar dagen te vertoeven.
De overtocht van de Faeröer naar de Orkney’s verloopt weer heel comfortabel onder een bezeild windje en kalme zee. Heel leuk om weer in “Engeland” te zijn. Wick, op het vaste land van Schotland, wordt de volgende haven. Sinds de Brexit moet er weer ingeklaard worden. Dit is slechts een administratieve procedure. Van te voren dient op Internet een formulier ingevuld te worden met boot- en persoons gegevens en het te verwachten tijdstip en haven van aankomst. In de haven, met de gele quarantaine vlag onder de gastenvlag, volgt dan nog een telefoontje met de Yachtline. Na de telefonische clearence mag het gele Q-vlaggetje weer gestreken worden.
Om de stroom mee te hebben vertrekken we in de namiddag uit Kirkwall. In de avond tijdens mijn wacht ronden we Mull Head in een erg verwarde zee met hoge golven. Het is even stuiteren rond de kaap maar eenmaal gerond wordt het weer rustiger. Ik blijf dicht onder de kust en sluip achter een ondiepte langs naar de 5 mijl verderop gelegen passage tussen de eilandjes Copinsay en Horse of Copinsay. Een regenbui ontrekt de eilandjes aan het zicht maar vlakbij gekomen trekt het weer open en worden de rotsen weer zichtbaar in de inmiddels donkere avond. Door zo binnendoor te sluipen ontwijken we de ”overfalls” verderop buiten op zee. Het stroomt hier als een gek en ik moet nog flink opsturen om niet de Copinsay pass aan de westkant ingezogen te worden. Een dik uur later maak ik Edmond wakker voor zijn wacht en zoek ik met een voldaan gevoel mijn kooi op.
Ook Wick blijkt een grote rol gespeeld te hebben als belangrijkste haringhaven van Engeland. Het museum getuigd van een enorme vissersvloot van tenminste 800 schepen. Onze eigen visvangst was nog niet heel succesvol. Nadat in Noorwegen een flink deel van de inhoud van mijn viskoffer naar de zeebodem is verdwenen, door een niet goed afgesloten deksel, is de animo om te vissen sterk af genomen. In Kirkwall kon ik echter weer een goede paravaan en wat lures bemachtigen. Daarmee was het vanmiddag dan toch raak, 4 flinke makrelen binnen gehengeld.
Ergens las ik een artikeltje over het fileren van vers gevangen vis. Met name het dood- en schoon maken van de vis heeft een flinke bloederige bende aan dek tot gevolg. Het kan echter schoner door de vis dood te laten gaan (beter in een zak), niet schoon te maken maar rechtstreeks de fillets er vanaf te snijden. Dat scheelt een boel viezigheid ten koste van een iets mindere opbrengst. De visfileerder aan boord heet Edmond en die snijdt er mooie plakken vanaf. Wat overblijft is een complete vis ontdaan van zijn/haar fillets en wordt overboord weer gerecycled. M.u.v. een wat bebloede snijplank een vrij schone operatie.
Van Wick zeilen we naar Peterhead. We arriveren precies bij laagwater waardoor de Marina even niet bereikbaar is vanwege een te geringe diepte. Norna heeft een diepgang van 2,5m en dat is net iets te veel. Port Control dirigeert ons naar de vissershaven waar we aan de kade en dicht bij het dorp en plekje vinden.
Peterhead blijkt een alleraardigst plaatsje te zijn. De grote zeehaven deed aanvankelijk anders vermoeden, maar Peterhead ademt een gezellige en gemoedelijke sfeer uit. De volgende dag verkassen we naar de Marina, waar de havenmeester ons meteen uitnodigd voor de vrijdagavond BBQ. ‘Alleen eigen drank’ meenemen zegt hij. Als ik later in de supermarkt de laatste boodschappen van de reis doe neem ik toch maar een paar hamburgers mee. Het blijkt niet nodig, de BBQ biedt een overvloed aan hamburgers, worstjes, hotdogs en huisgemaakte rollmops, met salades, brood etc. Kortom prima geregeld en erg gezellig. Na de BBQ verlaten we rond 23.00 uur de Marina opweg naar Nederland. De laatste zeereis van onze tocht.
De bijna 400 mijl over zee verloopt comfortabel en snel over de stuurboords boeg bij een NO windje. Het is mooi bezeild. Maandagmiddag 29 Augustus zitten we al boven de Doggersbank. Het besluit is gevallen om via het Wad huiswaarts te keren. De scheepvaartroutes boven de eilanden hebben ons vannacht nog flink bezig gehouden. Het was druk.
Bij de uiterton van het Stortemelk boven Vlieland, daar waar we onze zeereis naar het Noorden begonnen, is de circel rond. Dat was vanochtend rond 7.30 uur. In plaats van biefstukken bij Loetje worden het vanavond slibtongetjes bij Aan ‘t Water in de Flevomarina Lelystad.
Wat denk je bij een Noord Atlantische oversteek met een zeilboot? Afzien, koud, storm en ruige zeeën. Helden zijn het, die zeilers die zo’n uitdaging aan gaan, in mijn ogen dan.
Nadat twee van ons zich steeds beroerder voelden hebben we toch maar een zelftest gedaan, met bovenstaand resultaat, alle drie positief
Een fikse tegenvaller op onze mooie reis. Koorts, hoofdpijn, hoesten, kortom een algehele malaise valt ons ten deel. Behalve Edmond dan, die minder cq. niet ziek lijkt. Rust houden en uitzieken is het devies. Het is niet anders. Ik was ooit ongerust over dit virus, als risico groeper kwa leeftijd, BMI en Cara verleden, en werd gelukkig van de inentingen en booster. Vlak voor vertrek van deze reis heb ik nog even getwijfeld over een tweede booster maar heb dat maar niet gedaan. Van de vorige ben ik toch wel goed ziek geweest en dat zou niet handig zijn aan het begin van zo’n lange zeilreis.
Gelukkig gaan Joost en ik gelijk op, kwa ziek zijn dan. Dat stelt gerust. Meer dan een griepje wordt het niet. En we liggen hier goed, zo aan het drijvend steigertje in het haventje van Siglufjörður.
Na een dag of 6 gaat het de goede kant op. Edmond heeft inmiddels alle bergtoppen rondom Siglufjörður wel beklommen en wij voelen ons voldoende opgeknapt om verder te zeilen. IJsland voelt anders aan dan ik het mij had voorgesteld. Het is hier prachtig en de dorpjes zijn lief en eenvoudig. Daar ligt het niet aan. Zou het zijn omdat hier zo’n beetje de terugweg begint? Of zijn we verwent door de vele eerdere indrukken? Of is het de krakkemikkigheid in mijn lijf? Ik heb zin om verderop te gaan en de Oostkust van IJsland te laten voor wat het is. Leuk voor een volgende keer.
Siglufjörður
We zijn het snel eens, we gaan hiervandaan, Siglufjörður in het Noorden van IJsland, rechtstreeks naar de Faeröer. Het weerbeeld ziet er goed genoeg voor uit. Uurtje of vier in de ochtend maken we los.
450 Mijl over de Noord Atlantic naar de Faeröer. We zijn daar eerder geweest maar kwamen toen uit het Zuidoosten, nu uit het Noordwesten. Dat is toch anders. Voor het eerst, na 2 maanden Middernachtzon, zien we weer de maan met een prachtig rode maanopkomst en wordt het echt nacht. De Poolcircel ligt alweer ruim achter ons. Alleen het mooie Noordelijke licht en wolken formaties vergezellen ons nog. Wat een prachtig schouwspel weer.
Niks afzien, geen woestenij en behaaglijke temperaturen. De overtocht is heel relaxed. 10 af en toe 15 kn. wind uit het Zuiden, geleidelijk aan ruimend, zodat we in een grote boog richting de Faeröer zeilen. De oceaan blijkt goedmoedig voor ons te zijn. Norna glijdt er uiterst comfortabel overheen. De koers, hoog aan de meestal lichte wind, met de automaat sturend op het windvaantje, had niet beter kunnen zijn. De golfjes kabbelen ons in grote regelmaat tegemoet. Het slingerzeiltje, dat mij normaliter in de kooi moet houden, blijft ongebruikt. In het zicht van de hoogste toppen van de Faeröer verdwijnt de wind en moet de motor ons verder voortstuwen. De stroom helpt mee om recht voor het Kalsoe Fjord uit te komen en op het juiste getijde moment spoelen we de Fjord in. We leggen vast in de ochtend van 15 augustus in het kleine haventje van Leirvík.
Leirvík
Na een boerennacht maken we rond de middag van de 16e los en gaan we met de stroom mee naar buiten, naar Tórshavn. Daar zijn we eerder geweest (https://framsblog.wordpress.com/2021/08/06/norna-biron-goes-faroes/) dus het voelt al als bekend terrein. Waar ze vorig jaar nog bezig waren de kade te renoveren is dat werk inmiddels afgerond. Het ziet er mooi en fris uit en er is nog een plaatsje over midden in het stadshart.
Tórshavn
Met Edmond maak ik weer, een voor mijn doen ambitieuze, wandeling over de 351m. hoge Kirkjubøreyn naar het historisch plaatsje Kirkjubøur. De vergezichten onderweg geven ons alweer een overweldigende indruk van dit ruige landschap.
Vlak voor het dorpje wordt mijn aandacht getrokken door een prachtig karveel gebouwd Colin Archer jachtje van een meter of 10. Het staat hoog in het grasland en is kennelijk een verlaten restauratie project. Alles wat je met epoxy (of polyester, dat kan ik niet meer zien) fout kunt doen is in dat jachtje goed zichtbaar geworden. Onbegrijpelijk eigenlijk gezien al die prachtige karveel of overnaads gebouwde sloepen, Viking schepen en vissersboten die hier varen en waarin, uiteraard, geen druppel epoxy is te vinden. Daarentegen zie je hier ook wel toevoegingen en opbouwen in multiplex waarbij ik dan denk, had dat nu wel in de epoxy gezet.
Een blikvernauwing daar waar het gaat over bootjesbouw en epoxy is mij niet vreemd 😉
Foto’s maken ben ik vergeten.
Kirkjubøur is een dorpje met maar een paar huizen en is blijkbaar een toeristische trekpleister. Één van de met grasdak bedekte huizen wordt al sinds de 12e eeuw bewoond en gaat daarmee door voor het oudste bewoonde huis ter wereld. Daarnaast staat de nooit afgebouwde kerkruïne van de Magnuskathedraal uit de 13e eeuw.
Ruim 12km. heen maar dezelfde afstand ook weer terug bezorgt mij bij de laatste afdaling wat wiebelende benen en spierpijn de volgende dag. Maar er is genoeg tijd voor herstel. Een lagedruk gebied dat wat ligt te dralen tussen ons en IJsland brengt veel wind mee en uit de verkeerde hoek. Dat houdt ons nog een paar dagen langer vast in Tórshavn. We willen naar de Orkney’s en het ziet er naar uit dat dat bij een vertrek morgenavond (20/8) wel gaat lukken.
Posted by Fram 
Fram's Blog 