Wat denk je bij een Noord Atlantische oversteek met een zeilboot? Afzien, koud, storm en ruige zeeën. Helden zijn het, die zeilers die zo’n uitdaging aan gaan, in mijn ogen dan.
Nadat twee van ons zich steeds beroerder voelden hebben we toch maar een zelftest gedaan, met bovenstaand resultaat, alle drie positief
Een fikse tegenvaller op onze mooie reis. Koorts, hoofdpijn, hoesten, kortom een algehele malaise valt ons ten deel. Behalve Edmond dan, die minder cq. niet ziek lijkt. Rust houden en uitzieken is het devies. Het is niet anders. Ik was ooit ongerust over dit virus, als risico groeper kwa leeftijd, BMI en Cara verleden, en werd gelukkig van de inentingen en booster. Vlak voor vertrek van deze reis heb ik nog even getwijfeld over een tweede booster maar heb dat maar niet gedaan. Van de vorige ben ik toch wel goed ziek geweest en dat zou niet handig zijn aan het begin van zo’n lange zeilreis.
Gelukkig gaan Joost en ik gelijk op, kwa ziek zijn dan. Dat stelt gerust. Meer dan een griepje wordt het niet. En we liggen hier goed, zo aan het drijvend steigertje in het haventje van Siglufjörður.
Na een dag of 6 gaat het de goede kant op. Edmond heeft inmiddels alle bergtoppen rondom Siglufjörður wel beklommen en wij voelen ons voldoende opgeknapt om verder te zeilen. IJsland voelt anders aan dan ik het mij had voorgesteld. Het is hier prachtig en de dorpjes zijn lief en eenvoudig. Daar ligt het niet aan. Zou het zijn omdat hier zo’n beetje de terugweg begint? Of zijn we verwent door de vele eerdere indrukken? Of is het de krakkemikkigheid in mijn lijf? Ik heb zin om verderop te gaan en de Oostkust van IJsland te laten voor wat het is. Leuk voor een volgende keer.
We zijn het snel eens, we gaan hiervandaan, Siglufjörður in het Noorden van IJsland, rechtstreeks naar de Faeröer. Het weerbeeld ziet er goed genoeg voor uit. Uurtje of vier in de ochtend maken we los.
450 Mijl over de Noord Atlantic naar de Faeröer. We zijn daar eerder geweest maar kwamen toen uit het Zuidoosten, nu uit het Noordwesten. Dat is toch anders. Voor het eerst, na 2 maanden Middernachtzon, zien we weer de maan met een prachtig rode maanopkomst en wordt het echt nacht. De Poolcircel ligt alweer ruim achter ons. Alleen het mooie Noordelijke licht en wolken formaties vergezellen ons nog. Wat een prachtig schouwspel weer.
Niks afzien, geen woestenij en behaaglijke temperaturen. De overtocht is heel relaxed. 10 af en toe 15 kn. wind uit het Zuiden, geleidelijk aan ruimend, zodat we in een grote boog richting de Faeröer zeilen. De oceaan blijkt goedmoedig voor ons te zijn. Norna glijdt er uiterst comfortabel overheen. De koers, hoog aan de meestal lichte wind, met de automaat sturend op het windvaantje, had niet beter kunnen zijn. De golfjes kabbelen ons in grote regelmaat tegemoet. Het slingerzeiltje, dat mij normaliter in de kooi moet houden, blijft ongebruikt. In het zicht van de hoogste toppen van de Faeröer verdwijnt de wind en moet de motor ons verder voortstuwen. De stroom helpt mee om recht voor het Kalsoe Fjord uit te komen en op het juiste getijde moment spoelen we de Fjord in. We leggen vast in de ochtend van 15 augustus in het kleine haventje van Leirvík.
Na een boerennacht maken we rond de middag van de 16e los en gaan we met de stroom mee naar buiten, naar Tórshavn. Daar zijn we eerder geweest (https://framsblog.wordpress.com/2021/08/06/norna-biron-goes-faroes/) dus het voelt al als bekend terrein. Waar ze vorig jaar nog bezig waren de kade te renoveren is dat werk inmiddels afgerond. Het ziet er mooi en fris uit en er is nog een plaatsje over midden in het stadshart.
Met Edmond maak ik weer, een voor mijn doen ambitieuze, wandeling over de 351m. hoge Kirkjubøreyn naar het historisch plaatsje Kirkjubøur. De vergezichten onderweg geven ons alweer een overweldigende indruk van dit ruige landschap.
Vlak voor het dorpje wordt mijn aandacht getrokken door een prachtig karveel gebouwd Colin Archer jachtje van een meter of 10. Het staat hoog in het grasland en is kennelijk een verlaten restauratie project. Alles wat je met epoxy (of polyester, dat kan ik niet meer zien) fout kunt doen is in dat jachtje goed zichtbaar geworden. Onbegrijpelijk eigenlijk gezien al die prachtige karveel of overnaads gebouwde sloepen, Viking schepen en vissersboten die hier varen en waarin, uiteraard, geen druppel epoxy is te vinden. Daarentegen zie je hier ook wel toevoegingen en opbouwen in multiplex waarbij ik dan denk, had dat nu wel in de epoxy gezet.
Een blikvernauwing daar waar het gaat over bootjesbouw en epoxy is mij niet vreemd 😉
Foto’s maken ben ik vergeten.
Kirkjubøur is een dorpje met maar een paar huizen en is blijkbaar een toeristische trekpleister. Één van de met grasdak bedekte huizen wordt al sinds de 12e eeuw bewoond en gaat daarmee door voor het oudste bewoonde huis ter wereld. Daarnaast staat de nooit afgebouwde kerkruïne van de Magnuskathedraal uit de 13e eeuw.
Ruim 12km. heen maar dezelfde afstand ook weer terug bezorgt mij bij de laatste afdaling wat wiebelende benen en spierpijn de volgende dag. Maar er is genoeg tijd voor herstel. Een lagedruk gebied dat wat ligt te dralen tussen ons en IJsland brengt veel wind mee en uit de verkeerde hoek. Dat houdt ons nog een paar dagen langer vast in Tórshavn. We willen naar de Orkney’s en het ziet er naar uit dat dat bij een vertrek morgenavond (20/8) wel gaat lukken.
Fram's Blog 